பூவையர் எழுவது

பூக்கள் பிறந்தது  பெண்ணாக  -அப்
பூவையர்  எழுவது  தீயாக‌
தாக்கிடும் தீங்கினை  அம்பாக -அவர்
தாக்கிடுவார்  வேங்கையாக

கல்விக்கோலினை ஆயுதமாக -கொண்டு
கடந்திடுவார் உலகினை லாவகமாக -குறை
சொல்லிடும் நாவுகளை அலட்சியமாக‌
பொசுக்கிடுவார் செயல்களாலே

அடுப்படிச் சாசனத்தை சாம்பலாக -பொசுக்கி
அகிலம்  புகழும் விரமாக‌
இடுப்பொடிந்த கதைகளை கந்தலாக -எங்கும்
இல்லாதொழித்திடுவார் புயலாக‌

தவறாக நோக்கிடும்  கண்களினை -கூரான‌
விழிகளால்  துவம்சிப்பர்  வீரராக‌
இறவாத  லட்சியத்தினை சுமந்து -நல்ல‌
இலட்சியங்கள் படைப்பர் நேர்த்தியாக...

தேங்கி நில்லா நதியாக -தினம்

தேடல் கண்டனர் எறும்பாக‌

ஓங்கி வளரும் மரமாக -குடும்ப‌

ஏழ்மை போக்குவர் வள்ளலாக...

அச்சமும் நாணமும் அணியாக -ஏற்று

அறியாமையை எரிப்பர் மடமையாக  -வெற்றி

உச்சத்தை தொட்டிட  நில்லாமல்

சுழலுவார்  பூமியாக...

கவிதையொன்றுதான்

படிப்பெனக்கு
பயங்கரமாய் தெரிந்தபோதெல்லாம்
பக்கத்தில் வந்து
பக்குவமாய்  தலைவருடியதெல்லாம்
இந்த  கவிதையொன்றுதான்

மாமனிதனென் பேன் கவிதை அக்கினிக்குஞ்சு இணையத்தில் (14.10.2016)

http://akkinikkunchu.com/2016/10/14/%E0%AE%AE%E0%AE%BE%E0%AE%AE%E0%AE%A9%E0%AE%BF%E0%AE%A4%E0%AE%A9%E0%AF%86%E0%AE%A9%E0%AF%8D-%E0%AE%AA%E0%AF%87%E0%AE%A9%E0%AF%8D-%E0%AE%95%E0%AE%B5%E0%AE%BF%E0%AE%A4%E0%AF%88/

பொறுமையின் ஆயுளை

நினைவுகளில்
பசியாறிக்கொள்ளும் -என்
நிமிடங்களெல்லாம்
பொறுமையின் ஆயுளை
நிரந்தரமாய்  பெற்றவையே

அந்தக் கணத்தில்தான்

இதயம் துடித்தும்

உயிர்  ஓடிக்கொண்டிருந்தும்

உணர்வுகள் இயல்பாயிருந்தும் நான்

இயங்காமல் நின்றதென்னவோ

நீ

காதல் சொல்லிய‌

அந்தக் கணத்தில்தான்!!

காதல் எனும் மந்திரம்

ஒருவேளை

நாம் சந்திக்காது போயிருந்தால்

காதல் எனும் மந்திரம்

வலுவிழந்திருக்கக்கூடும்!!

வெட்கத்துக்கூட‌

வெட்கத்துக்கூட‌

உயிர் இருப்பதை

இன்றுதான் அறிந்துகொண்டேன்

உன்னைக் கண்டதும் அது

துடிதுடித்து சிறகு விரிக்கையில்!!

கவிஞனின் கலை

கண்ணீர்  கொடுப்பது
கடவுளின்  வலை  அதை
கவியாய்  தொடுப்பது
கவிஞனின் கலையோ...!!

சுதந்திரம் தேடி

வெட்கத்தை
குடைக்குள் அடைத்துவிட்டு
நீ தந்த  முத்தம்
வெளியேறத்  துடிக்கிறது
சுதந்திரம் தேடி!!

நீ வந்தாய்

என்னை
தேடிக்கொண்டிருந்தவேளைதான்
நீ வந்தாய்
நானாக!!